8. buddyzm, bon

8. 8. 3. śmierć, nieśmiertelność (cz 2)

 

 

osiem etapów procesu umierania (cztery ostatnie to doznania pustości):

1 miraż (ziemia zanika na rzecz wody);

zjawisko mirażu to "doświadczenie utraty mocy nad ciałem, poczucie jakby miażdżenia i zapadania ciała w podłogę (element ziemi), nie można zamknąć oczu i widzenie jest niejasne, pociemnione (zdolność wzroku), wizja jakby fatamorgany wody na pustyni, gdy ciepło unosi się wokół nas",

2 kłęby dymu (woda zanika na rzecz ognia);

zjawisko kłębów dymu to "doświadczanie utraty uczuć (bólu, przyjemności lub bycia obojętnym) niczym jak się zasypia, płyny ciała takie jak ślina, pot, łzy... wysychają (element wody), poczucie pomieszania myśli i rozdrażnienia, nie słyszy się dźwięków z zewnątrz bądź wewnątrz uszu (zdolność słuchu), wizja jakby kłębów dymu wokół nas z komina”,

3 latające iskry (ogień zanika na rzecz wiatru);

zjawisko migocących ogników iskier to „doświadczanie utraty rozróżniania i poznawania ludzi, imion, miejsca czy rzeczy, poczucie jakby utraty siły by jeść, pić oraz ciepła ciała (element ognia), oddychanie słabnie, przy czym wdech się skraca, a wydech wydłuża i jest lodowaty, nie można doświadczać zapachów (zdolność węchu), wizja jakby wielu migocących iskier ognia na tle ciemności wokół nas niczym by ktoś przed chwilą rzucił drewno w żar ogniska.”,

4 płomień lampki (wiatr zanika ukazując świadomość);

zjawisko płomienia lampki to „doświadczanie utraty mentalnych mocy i woli, by się skupić, rozpoznawać cel lub konsekwencje, oszołomienie, halucynacje i zdezorientowanie, aż do braku kontaktu z otoczeniem, ustanie oddychania, pogrubia się język i ciemnieje, oczy wywracają się ku górze, subtelne niewidoczne wiatry ciała opuszczają miejsca swych funkcji i rozpuszczają się w niezniszczalnej esencji w okolicy serca (element wiatru), nie można odczuwać smaków i dotyku (zdolność smaku i wrażeń dotykowych), wizja jakby gasnącego płomienia lampki lub pochodni z czerwoną poświatą”;

zjawisko bieli od księżyca oraz pozostałe zjawiska (czerwoności, czerni-nicości, przejrzystego światła) - ustaje doświadczanie konceptualne (element świadomości),

5 światło księżyca (światło zanika na rzecz białości);

zjawisko bieli od księżyca to poczucie jakby na czystym błękitnym jesiennym niebie, gdzie doznaje się klarowności podczas zaniku 33 stanów konceptualnych związanych szczególnie z wytwarzaniem gniewu (subtelne elementy białych esencji opadają do subtelnego centralnego kanału usytuowanego wzdłuż ciała),

6 światło słońca (białość zanika na rzecz czerwieni);

zjawisko czerwoności od słońca to odczucie jakby płonącego słońca na czystym niebie, gdzie doznaje się błogości podczas zaniku 40 stanów konceptualnych związanej szczególnie z wytwarzaniem pożądania (subtelne elementy czerwonych esencji unoszą się do subtelnego centralnego kanału w ciele),

7 ciemność (czerwień zanika na rzecz ciemności);

zjawisko czerni-nicości to jakby zatracenie się w absolutnej ciemności, jak gdyby niebo i ziemia spotkały się, brak obecności, a jednocześnie przebywanie w miejscu, gdzie doznaje się braku procesu myślowego, stanu wolnego od konceptualności;

po zaniku siedmiu stanów konceptualnych szczególnie związanych z wytwarzaniem niewiedzy (subtelne esencje biała od góry i czerwona od dołu spotykają się w kanale centralnym na poziomie serca zamykając w sobie najsubtelniejszy wiatr/umysł),

8 przejrzyste jesienne niebo (przejrzyste światło);

zjawisko przejrzystego jesiennego nieba, to uczucie, jakby przejrzyste światło zalało wszędzie czyste błękitne jesienne niebo, niezmierzoną przestrzeń, gdy zaczyna wschodzić słońce, gdzie znowu jest obecność, ale poza wszelkimi stanami konceptualnymi (biała i czerwona subtelna esencja przechodzi i opuszcza kanał centralny poza ciało odpowiednio w dolnym intymnym miejscu i nozdrzami, uwolniony przez to najsubtelniejszy wiatr/umysł opuszcza zwłoki i zaczyna doświadczać stanu pośredniego bardo).

czyż nie piękna poetycka wizja.

sokushinbutsu to praktyka religijna polegająca na zagłodzeniu się w taki sposób, aby po śmierci zwłoki uległy naturalnej mumifikacji (zachowało się ok 20 takich mumii).

osoba, która chciała zostać sokoshinbutsu stosowała specjalną dietę i program ćwiczeń trwający 1000 dni (nasiona, orzechy, forsowne ćwiczenia). przez następne 1000 dni jadła korę i korzenie drzew iglastych popijając toksycznym naparem z drzewa lakowego, co powodowało wymioty i utratę płynów w organizmie. ciało stawało się toksyczne dla robactwa. później chętnego zamykano w ciasnym kamiennym grobie, gdzie w pozycji lotosu czekał na śmierć. grób był połączony ze światem rurką z powietrzem i dzwonkiem informującym czy osoba jeszcze żyje. gdy umarła wyjmowano rurkę i pieczętowano grób. po upłynięciu 1000 dni otwierano grób, aby sprawdzić, czy mumifikacja nastąpiła. jeżeli tak, uznawano zmarłego za buddę.

w buddyzmie tybetańskim zwłoki sokushinbutsu są otoczone kultem.

buddyzm traktuje kremację jako okazję do ukazania człowiekowi przemijalności, nietrwałości i bezsubstancjalności egzystencji. świadomość tego pozwala człowiekowi nie przywiązywać się do rzeczy i okazywać współczucie innym istotom.

buddyjskie zwyczaje pogrzebowe szkoły soto zostały zaadoptowane przez rodzinę panującą w japonii w 703. polegały na kremacji ciała. ze względu na wpływ konfucjanizmu. rytuały trwały długo, do siedmiu dni, miejsca kremacji dekorowano, śpiewano, powtarzano wskazania, kazania, pośmiertną ordynację. ciszę traktowano jako ostateczną ciszę koanową.

po dokonaniu kremacji szczególnie uduchowionych umierających może pozostać dzialu, emanacja ciała. w skrajnych przypadkach z ciała pozostają tylko włosy i paznokcie. jest to znak oświecenia i umiejętności kontrolowania żywiołów w trakcie procesu umierania, w czasie którego obserwuje się także spadek ciężaru i rozmiarów ciała.

pogrzeb powietrzny stosowany jest w tybecie. nagie ciało wystawia się jako pokarm dla sępów układając je w specjalnym miejscu poza osiedlami (przede wszystkim w pobliżu góry kajlas). pogrzeb trwa od trzech do pięciu dni. kapłan odczytuje tybetańską księgę umarłych. rodzina obserwuje, tak długo, dopóki sępy nie zeżrą miękkich tkanek zwłok. gdy pozostają kości, grabarz miażdży je siekierą, aby sępy mogły je zjeść. pogrzeb kończy się, gdy wszystko zostanie zjedzone. wierzy się, że ptaki przenoszą ciało subtelne zmarłego do stanu bardo.

eutanazja nie jest aprobowana ze względu na naukę o karmie i wędrówkę dusz. śmierć zadana ze współczucia przepełniona jest nienawiścią i negatywnymi uczuciami do cierpiącego. lekarz działa z odrazy do cierpienia przez co wzbudza u siebie i pacjenta złą karmę. lekarzowi wolno odłączyć aparaturę podtrzymująca życie, gdy ustanie prana.

nagardżuna wielbił przez dwanaście lat jakszini mieszkającą w drzewie figowca i doznał objawienia wiedzy o alchemii i nieśmiertelności.

według tradycji bon amryta to boski napój dający nieśmiertelność.

jako symbol nieśmiertelności buddyści sadzą przy świątyniach i cmentarzach drzewka plumeria.

dozwolone było zabicie wroga i karanie zbrodniarzy śmiercią. w państwach azji południowej karę śmierci wykonywano podczas publicznych egzekucji przez łamanie, rozerwanie, miażdżenie słoniem, zakazane w xviii i xix w przez władze kolonialne.

 

8. 8. 3. 1. wniebowstąpienie

 

mnich śantidewa wstąpił do nieba.

 

 

Waldemar Mierniczek