24. religie minojczyków, pelazgów, mykeńczyków, licja, lidia, orfizm, grecja, hellenizm

 24. 13. koniec świata, sąd ostateczny

 

w trybunale w hadesie zasiadali trzej królowie: minos, ajakos, radamantys, ponieważ niegdyś sprawiedliwie panowali na ziemi, a po śmierci zeus ustanowił ich sędziami podziemia. ważyli dobre uczynki dusz i kierowali do odpowiedniej części podziemia: 

1 wyjątkowo zasłużeni żyli błogo na polach elizejskich, 

2 nie wyróżniający się szli do erebu, 

3 ci, którzy narazili się bogu, szli do tartaru, gdzie cierpieli wieczne męki. 

inne źródła podają, że asterion, król krety, został po śmierci minosa sędzią w hadesie (bez sensu). 

sędziowie w hadesie według innych mitów: 

- ajakos, 

- men, 

- sandam (cylicja), 

- triptolemos, jako dobroczyńca ludzkości. 

orficy uważali, że wcielenie duszy jest karą za grzechy. dusza zostaje wyzwolona z ciała po przejściu cyklu oczyszczeń, oddając boską cześć dionizosowi. gdy stanie się tak z wszystkimi ludźmi, we wszechświecie zapanuje wieczna radość i harmonia. 

platon nauczał, że dusza (ludzka, boska i dusza świata) jest nieśmiertelna i obleka się kolejno w wiele ciał. po śmierci dusze opuszczają ciała i przechodzą w zaświaty, gdzie otrzymują nagrodę lub doznają kary. następnie dokonują ponownego wcielenia. podstawą oceny duszy na sądzie jest życie, które wiodła na ziemi, w przypadku "nieuleczalnych zbrodniarzy” kara jest wieczna. 

stoicy uważali, że świat ulegnie spaleniu, aby mógł powstać nowy.

 

24. 14. ślad kosmiczny

 

w tym miejscu pragnę zauważyć, że zwolennicy kosmicznego pochodzenia człowieka raczej nie korzystają z przepastnej mitologii greckiej, wolą mity mezopotamskie, egipskie, hinduskie, mezoamerykańskie, a nawet afrykańskie i semickie. dzieje się tak dlatego, że w przyziemnej mitologii greckiej śladów kosmicznych co kot napłakał. 

jeżeli uznamy, że mity o atlantydzie opisane w 11 rozdziale greckiej części „notatek o religii” nie dotyczą materii kosmicznej, a jedynie katastrofy ziemskiej, to prawie nic nie pozostaje. 

herakles wymierzył z łuku w tarczę słoneczną gdyż było gorąco. helios ostrzegł go, a gdy herakles skruszony opuścił łuk helios podarował mu czaszę, w której herakles podróżował i przemieścił stado geriona z erytei, wyspy położonej na zachodzie za słupami heraklesa, do hiszpanii. po zakończeniu tego „dzieła” herakles oddał heliosowi czaszę. 

gdy herakles dotarł ze stadem geriona do północnych włoch został napadnięty przez ligurów. odpierał ataki póki nie skończyły się strzały. potem poprosił zeusa o pomoc i jowisz (czyli według aktualnej wykładni mitologii greckiej i rzymskiej tenże sam zeus) zesłał na ligurów deszcz kamieni. 

strzała, którą mędrzec z hiperborei, abaris, otrzymał od apollina za dobrą służbę, powodowała, że stawał się niewidzialny, potrafił żyć bez jedzenia, leczyła jego choroby, przepowiadała przyszłość, służyła do podróży powietrznych. abaris podarował ją pitagorasowi za naukę filozofii.

Waldemar Mierniczek